پاورپوینت اين برگ هاي پير ، مجموعه بيست اثر چاپ ناشده فارسي از قلمرو تصوف

توضیحات پروژه

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت اين برگ هاي پير ، مجموعه بيست اثر چاپ ناشده فارسي از قلمرو تصوف دارای 55 اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل مي باشد و در فايل اصلي پاورپوینت اين برگ هاي پير ، مجموعه بيست اثر چاپ ناشده فارسي از قلمرو تصوف،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت اين برگ هاي پير ، مجموعه بيست اثر چاپ ناشده فارسي از قلمرو تصوف :

محتویات

گزارش محتوا

كتاب مرتع الصالحین

این كتاب كه در سده ششم هجرى نگاشته شده، اثر ابومنصور اوزجندى است كه شامل 55 فصل مى‌باشد كه عبارتند از:

فصل اوّل: در علم است: آدمى به علوم بسیار احتیاج دارد و مهمّ‌ترین آن‌ها معرفت نفس است كه من كیم و از كجا آمده‌ام؟ علوم معنایى است، روحانى در قوالب حروف مركبّه، مثل عالم انگشترى است؛ به طورى كه علم نگین و عمل نقش نگین اوست.

فصل دوّم: در عقل است: عقل جوهرى است كه غایبات را به سبب واسطه درك مى‌كند؛ ولى محسوسات را به مشاهده، خردمند آن است كه عقل در وى غالب باشد و به حُكم غلبه عقل تصرّف و سلطنت نفس اماره از وى منقطع شده باشد، خردمند آنست كه به وقت خشم سخنى نگوید.

فصل سوّم: در معرفت نفس است: انسان سه قسم است: یك قسم معانى غیبى است كه عقل و جان و دل عبارت از آن معانى است. دوّم تن آدمى است كه به فارسى كالبد و به عربى جسم گویند. سوّم نفس امارّه و لوامه و ملهه و مطئمنّه كه نتیجه خاک و آب و آتش و هواست.

فصل چهارم: در معرفت نفس‌ها و ریاضت هر یك از آنهاست: تأدیب نفس اماّره قهر و تحمیل كردن انواع رنجه بر وى است. قوى‌ترین ریاضت نفس لوّامه بُعد وطن است. طریق ریاضت نفس مُلهمه به رفق و مدار است و نفس مطمئنه چون راضى است از خدا، لذا احتیاجى به ریاضت ندارد.

فصل پنجم: در آفات نفس است: لازم است كه انسان به آفات نفس واقف باشد تا نفس پاكیزه شده و شایستگى همراهى دل را داشته باشد، حاصل ریاضت نفس دو چیز است: آغازش مخالفت است و نهایتش موافقت.

فصل ششم: در قلب است: دل لطیفه‌اى است، ربّانى و محلّ انوار الهى است، دل داراى دو چشم و دو گوش است و دل را درى است سوى صدر، چون دل از زندان هوى و اعتراض شهوت نگاه داشته شود، نور معرفت در وى خالص مى‌شود.

فصل هفتم: در مرض قلب است: اسباب بیمارى دل بسیار است؛ از آن جمله مِیل شدید به معاصى است. بیمارى دل دو چیز است: بد حفظى و بد مهرى، داروى بیمارى دل گرسنگى و خواندن قرآن و تضرّع با حق و یاد مرگ و فكر در احوالات موت است.

فصل هشتم: در معرفت است: علم معرفت ذات و صفات و آثار صفات علمى است كه بذاته مطلوب است؛ در حالیكه علوم دیگر چنین نیست، علامت معرفت سه چیز است: دیدار احسان‌هاى خداوند متعال و تیمار كردن شكر خداوند عزوجل و تن بردبار براى كشیدن بار جفاء و قضا.

فصل نهم: در ذكر است: مراتب موجودات متفاوت است، یا قابل ترقّى است، یا قابل ترقّى نیست. به نظر مؤلف ذاكر تا به محو چیزى و نفى خاطرى و سیاست خصلتى محتاج است، باید «لا اله الا الله» گوید و چون ذكر در دل قرار گرفت، بعد از آن مى‌تواند، «الله» بگوید.

فصل دهم: در بیان شرایط ذاكر و كیفیت ذكر است: ذاكر باید خود را از تمامى خواسته‌هاى نفسانى فارغ كرده و فقط رضاى حق را طلب كند و علم به فرایض و شریعت داشته باشد. دل موقع ذكر گفتن عجایب بسیارى را مشاهده مى‌كند و چون مذكور بر دل مستولى مى‌شود، دیگر دل از ذكر خود بى‌خبر مى‌شود.

فصل یازدهم: در اثبات رسالات و نبوّت است: آدمى همواره محتاج نبى است، خداوند به رسولان خود معجزه عنایت فرمود تا خلق از معاوضه به مثل آن عاجز باشند و ایمان بیاورند، معجزات انبیاء دو قسم است: بعضى عقلى و برخى حسّى است.

فصل دوازدهم: در متابعت رسول است: صلاح آدمى در اصلاح دل است تا تن بر وفق دل مطیع در عبودیّت باشد، چون پیامبر، امین خدا و محرم اسرار الهى و خزینه علم حق و متوسّط میان خلق و خالق است، لذا متابعت وى بر همگان واجب است.

فصل سیزدهم: در نیّت است: نیّت مؤمن بهتر از عمل اوست، نیّت كیمیاى عمل است. كار بد به نیّت نیك، نیك و كار نیك به نیّت بد، بد مى‌شود و تفاوت اعمال متوقف به تفاوت نیّات است.

فصل چهاردهم: در اخلاص و صدق است: اصلِ اخلاص نیّت است و بعد از وى اخلاص است و بعد از اخلاص صدق است. بزرگترین اخلاص آنست كه در كار مولى عزّوجل نباید از خلق انتظار ثناءگویى داشته باشد.

فصل پانزدهم: در ریاست: منشاء ریاء نفس لوامه است و حقیقت آن طلب خود بر دل خلق است، ریا شرك خفى است، ریا داراى گونه‌هاى مختلف است، یكى از آن‌ها به لاغرى تن و زردى صورت است تا مردمان گمان كنند كه وى اهل عبادت است.

فصل شانزدهم: طهارت: طهارت چهار مرتبه دارد: اوّل: طهارتِ به آب است. دوّم: طهارت تن است، از نجاستِ گناه به توبه. سوّم: طهارت باطن است، از اخلاق ناپسندیده و چهارم: طهارت دل است از هر چیزى كه غیر خدا محسوب مى‌شود.

فصل هفدهم: صلات: عظمتِ عبادت نماز را كسى با خبر مى‌شود كه ماهیّت نماز را بشناسد، حضور دل در نماز بسیار مهّم است و یكى از راه‌هاى حضور دل آنست كه فكر كند كه عبادت همه آسمانیان را در این نماز من جمع كرده‌اند و با این فكر عظمت عبادت در دل وى مى‌افتد و حاضر مى‌شود.

فصل هیجدهم: تقوى: تقوى بر دو قسم است: تقواى اصل و آن حذر كردن از عقوبت جاودانه و تقواى فرع و آن حذر كردن از عذاب به ماندن معصیت و آوردن طاعت، سبب تقوى خوف و خشیت است. تقوى هم در افعال باشد و هم در اقوال و هم در احوال.

فصل نوزدهم: در روزه شهر رمضان و فضیلت جوع: فواید جوع بسیار است و یكى از آن‌ها لذّت مناجات است و فایده دیگر صفاى دل و رقّت آنست. كمترین حرمت ماه رمضان آنست كه آزردن مؤمن حرام است، روزه عبادت باطن است و پوشیده.

فصل بیستم: در زكات و صدقه و سخاوت است: زكات به معناى پاكى است، یكى از حكمت‌هاى بخشیدن مال پاك كردن تن از گناهان است. علامت جوانمردى آن است كه برتر چیز را از كمترین كسى دریغ ندارد و كمتر چیز را اگر در پیش برتر كس بنهد شرم ندارد.

فصل بیست ویكم: حجّ: چنان كه عرش قبله آسمانیان است كعبه نیز قبله زمینیان است، وحوش و طیور در حوالى كعبه در امانند.

فصل بیست و دوم: كسب: انسان باید مرغ دنیا به دام دنیا گیرد و تن به كسب مشغول دارد و دل به مولى تعالى.

فصل بیست و سوّم: حبّ دنیا: دنیا داراى صورت و معنى است و معنى دنیا جاه و حرمت است.

فصل بیست و چهارم: جاه: دوستى صورت دنیا كه مال است و معنى دنیا كه جاه است، تباه كننده دین است.

فصل بیست و پنجم: در حیات دنیاست: حیات علت مرگ است، داروى غفلت سه چیز است.

فصل بیست و ششم: زهد: زهد تحقیر دنیاست و سبب تحقیر دنیا معرفت آنست، آزاد مرد دنیا خورد؛ ولى غم دنیا نخورد.

فصل بیست و هفتم: بخل: سبب بخل دوستى دنیا براى منفعت تن است و علاج آن چهار چیز است.

فصل بیست و هشتم: حرص و طول امل: حرص سیر شدن ندارد و در باطن آدم از بیمارى‌هاى مهلك است و نظیر استسقاء در بیمارى‌هاى جهانى است.

فصل بیست و نهم: عجب: عجب نوعى كبرست و علاج همه یك نوع است كه در فصل كبر گفته شده است.

فصل سى ام: تكبرّ: منشاء كبر نفس لوّامه و از بیمارى‌ها مهلك است و علاج آن تواضع است.

فصل سى و یكم: تواضع: حقیقت تواضع آنست كه انسان به جهت خداوند سبحان از خود فروتنى نماید، چون تواضع مایه‌ى برترى و كبر مایه‌ى فروترى است.

فصل سى و دوّم: ذمّ متكبّر: كبر بر سه نوع است، حدّ ریاست سخن، روایى است كه فقط براى خداوند عزوجل اختصاص دارد.

فصل سى و سوّم: حسد: اصل حسد كراهت نعمت غیر است، حاسد شریك ابلیس است.

فصل سى و چهارم: غم و غضب و حقد و غیظ: اسباب غضب عُجب است، دو رگ در بدن است كه باید آن دو را برید یك رگ شهوت و دیگرى رگ خشم.

فصل سى و پنجم: حلم: حلم دو نوع است: پسندیده و ناپسندیده ثمره علم حلم است و حلم بى‌علم بهتر از علم بى‌حلم است.

فصل سى و ششم: شفقت و معامله با اهل زمان: رقّت دل شفقت و رحمت و رأفت مى‌آورد، رافت غایت رحمت است.

فصل سى و هفتم: سوء خلق: مقدّمه تنگى گور، تنگى دل است، بزرگترین گناه آزار دادن مؤمن است.

فصل سى و هشتم: نصیحت: حقیقت نصیحت ارادتِ خیر است، نصیحت بر سه نوع است: نصیحت دیانت، نصیحت مرّوت، نصیحت ریاضت.

فصل سى و نهم: آفات زبان: آفات زبان بسیار است؛ از آن جمله: غیبت، نمّامى، كذب، استهزاى مردم و افشاى سرّ و... است.

فصل چهلم: توبه: حقیقت توبه سه چیز است: بى آرامى به دنیا و مخالفت هوى و پناه بردن به مولاست.

فصل چهل و یكم: شك و یقین: یقین آرام دل است و شك گمان دل، اهل معرفت مى‌گویند: یقین دیدار است و دیدار علم است.

فصل چهل و دوّم: امر به معروف و نهى از منكر: كسى كه امر به معروف مى‌كند، باید شرایطى داشته باشد. امر به معروف دو شرط دارد: دانایى و بر سخن توانایى.

فصل چ

برای دریافت پروژه اینجا کلیک کنید