مقاله اقدامات شاه و اطرافیان او اعلان سركوب از طرف رژیم

توضیحات

  مقاله اقدامات شاه و اطرافیان او اعلان سركوب از طرف رژیم دارای 56 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله اقدامات شاه و اطرافیان او اعلان سركوب از طرف رژیم  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله اقدامات شاه و اطرافیان او اعلان سركوب از طرف رژیم،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله اقدامات شاه و اطرافیان او اعلان سركوب از طرف رژیم :

مقدمه:
از روزی كه پیامبر اكرم (ص)، علی (ع) و شیعیانش را گروه رستگاران نامید و ابوذر، سلمان، عمار، مقداد، و دیگر یاران پیامبر(ص) و همچنین مبارزترین و انقلابی ترین مجاهدان اسلام چون حجربن عدی، صعصه بن صوحان، مالك اشتر، عدی بن حاتم، برای نخستین بار به نام شیعه شهرت یافتند تشیع با خاطرات و تجربیات پرباری از مقاومت، مبارزه، قیام و شهادت آمیخته شد و بعنوان یك مكتب انقلابی، پرچم رسالت خونبار جهاد را در برابر ظلم، خودكامگی و فساد به دوش گرفت. تاریخ شیعه آكنده از مبارزه مداوم و بی امان و نهضتها قیام ها بر علیه حكام خودكامه و ظالم است.

شیعه هیچ گاه در طول تاریخ سنگر مبارزه را ترك نكرده است و همواره شعار عدالت و امامت را به عنوان اصیلترین پیام وحی بدوش كشیده است و تا محقق نهایی این دو اصل، مبارزه با همه قدرتهای مانع و حكومتهای ظالم و براندازی هر نوع ستم اجتمایی را فرض، و بخش اجتناب ناپذیر ایمان دانسته است. مورخ و دانشمند معروف اهل تسنن «الوی» در این مورد می گوید: « شیعه نخستین كسانی هستند كه تفكر انقلابی و پرچم قیام را در اسلام بر ضد طفیان بدوش كشیدند و همواره نظریات شیعه روح انقلاب را با خود همراه داشت. عقیده به امامت كه شیعه بدان سخت ایمان داشت. آنها را به انتقاد و اعتراض نسبت به هیئتهای حاكمه و بالاخره به جبهه گیری در برابر آنها وا می داشت و این حقیقت در سراسر تاریخ شیعه مشهور است. بعقیده‌ی آنها ( شیعه) هر حكومتی غاضب و ظالم است، بهر شكل و در هر قالبی كه باشد مگر آنكه امام معصول یا نایب آن زمان حكومت را در دست گیرد. به همین دلیل بود كه شیعه در تاریخ بطور مداوم در یك جریان انقلابی مستمر بسر می بردند، نه آرام می گرفتند و نه آن را رها می كردند»

فصل اول
اقدامات شاه و اطرافیان او

اعلان سركوب از طرف رژیم
نطق یاوه گویانه شاه در 23 اسفند 1341، در پایگاه وحدتی دزفول، پرده از چهره فریبكارانه رژیم برداشت. و شاه خائن رسماً با روحانیت و رهبری نهضت اعلام جنگ نمود و مخالفان را به مرگ تهدید كرد. اعلام موضوع سركوب از طرف شاه كه در حقیقت پاسخ به اعلامیه مستدل آیات و مراجع قم بود. موجی از بگیر و به بزور اسارت و زندان و شكنجه و تبعید و محدودیت های غیر قانونی در سراسر كشور بوجود آورد و خود موجب اوجگیری بیشتر مبارزه گردید. امام با نزدیك شدن عید نوروز 1342، طی یك سلسله نامه ها و پیامها خطاب به علمای اعلام و حجج اسلام، عید نوروز را اعلام نمود ؟؟

حوز و علما را به عنوان تسلیت به امام عصر عجل الله مقامی فرجه الشریف قرار داد و تأكید فرمود علما با استفاده از این رویه مردم را به مصیبتهای وارده به اسلام و مسلمین متوجه نمایند و ضمنن اخطار شدید الحن به دولت خواستار بركناری دولت مستبد شد. علمای تهران به پیروی از خواسته رهبر نهضت، عید 1342را عزا اعلام نمودند و به هنگام خاموشی چراغهای حرم در قم كه به علامت تحویل سال انجام گرفت، اعلامیه ها و ؟؟ فضای صحن و حرم را سفید پوش كرد، و ؟؟ های ساواك نتوانستند در برابر این ابتكار عمل آگاهی بخش، عكس العملی نشان دهند

سیاست تضعیف مذهب
در فاصله سالهای 1941- 1925 كاملاً آشكار شد كه می توان عشایر را شكست داد و دریك برهه‌ی زمانی معین به نابودی كشاند همان گونه كه طعم كوتاه زندی سكنی نشینی اجباری سبب گردید كه تعداد آنان از لحاظ مرگ و میر بر اثر بیماری به گونه چشم گیری كاهش یابد. هم چنین آشكار شد كه بازرگانان و اشراف برای حفظ منافع شخصی خود ندای مخالفتشان را خاموش خواهند كرد اما ملاها ( روحانیون) باقی مانده بودند با قدرتی كه كمتر محسوس بود

و جامعه زیر نفوذ ( معنوی) آنان قرار داشت وظیفه آنانه به عنوان تفسیر كنندگان شریعت به این معنا بود كه آنان می بایست به حیاتی ترین اعمال بشری یعین ازدواج، طلاق، شهادت، سند استیفای دین از ملك رهنی انتقال املاك و قرار دادهای بازرگانی اعتبار بخشد.

دو نظام قانونی مجاز شناخته شدند: قوانین شرعی كه حكمفرما بر اموری مانند احوال شخصیه بود. قوانین عرفی كه جنبه‌ی غیر مذهبی داشتند و قرار بود بر امور دولیت به كار برده شوند البته به دلیل بی ثباتی كشور در سال های اخیر قوانین شرعی از تمامی اقتدارات قانونی برخوردار شده وگسترش قوانین عرفی متوقف گردیده است. براثر این وضعیت مقامات حقوقی كاملا با ضوابط شرعی پیوند خورده اند از این رو منزوی كردن روحانیون و شكست دادن آنها بسیار دشوار شده است مخالفان قوانین شرعی ناگزیر بودند كه ابتدا یك نظام حقوقی را جانشین آن سازند سپس به متزلزل كردن ركن مذهب بپردازند.

رضا شاه نیز همین كار را كرد. در حالی كه در نظر بود آموزش و پرورش غیر مذهبی و تبلیغات ملی گرایانه كه ایران پیش از اسلام نمونه آن بود برای سست كردن وفاداری مذهبی مردم به نهاد روحانیت به كار گرفته شوند اما این سیاست هنگامی می توانست كامیاب شود كه عمر آن بیشتر از نظم نوین رضاشاهی باشد این سیاست با احساسات خصمانه مردم نسبت به هنر گرایی رضاشاه روبهرو شد در حالی كه پادشاهی سلسله هخامنشی به زمانهای بسیار دور تعلق داشت. آزادی حاصل از گردش به اسلام از نظر نگاه تاریخی نزدیك تر می نمود.

رفع حجاب از زنان:
در سال 1935 (1314 شمسی) به سرگذاران كلاه اروپائی (كلاه شاپو) به وسیله مردان اجباری شد. در بازارهای كلاهدوزی، كلاهدوزان نمونه كاله شاپوی انگلیسی را پشت ویترین مغازه های خود گذاردند این كلاه از جنس حلبی بود. كه آن را رنگ می كردند تا قیافه یك كلاه واقعی را داشته باشد. به این ترتیب بود كه دستورات نظم جدید، به طور كامل و با ترس و لرز، اجراء گردید، اما در موضوعات عمده: بسیاری از این دستورات وسیله سوء استفاده و استثمار مردم قرار گرفت. تخمین زده می شود كه از 000/300 نفر جمعیت مرد و زن تهران، نزدیك به 4000 زن رفع حجاب كردند

. در پائیز 1934( مهر 1313) دولت با صدور اعلامیه ای، مردم را برای پذیرش آموزگاران زن بی حجاب آماده كرد. در مه 1935 (خرداد 1314) یك مركز فرهنگی زنان كه زیر نظر یكی از دختران شاه قرار داشت تأسیس گردید، و دخترها با لباس ورزشی رژه رفتند. در 28 ژوئن 1935 ( دوم مرداد 1314) نخست وزیر یك مجلس عصرانه تاریخی در یكی از باشگاه های بزرگ تهران ترتیب داد كه اعضای كابینه و مقامات بلند پایه، با همسران خود در آن شركت كردند. از این رو مایه حیرت نیست كه در پی وقفه ای كه در اصلاحات رضاشاه- با توجه به قیام مردم افغانستان علیه امان الله خان- به وجود آمد، اصلاحات رضاشاهی در زمینه لباس مرد، منجر به یك قیام در مشهد مقدس گردید و نیروهای ارتش كه مجهز به مسلسل بودند، به داخل مسجد یورش بردند در این ضمن، حضور بانوان سرشناس بی حجاب در معابر عمومی، و پوشیدن لباس به شیوه اروپائی ادامه یافت. مردها از لحاظ نوع لباس مورد نظر خود با محدودیت مواجه شدند زیرا مقررات جدید درباره‌ی لباس مردان با شدت اجراء می شد

. نتیجه‌ی این سیاسیت این بود كه لباس سنتی مردها كه زیبا هم بود، تبدیل به لباس عجیب و غریبی شد، و سلیقه‌ی خوب ایرانیان در لباس پوشیدن، در ظرف چند سال، از بین رفت. اما مردم فقیه، همچنان به پوشیدن پیراهن های بدون یقه. ادامه دادند. ریش خود را نتراشیدند، چرا كه تراشیدن ریش را به معنای فقدان اسفبار این سنت اسلامی می دانستند.

در 1936 (1315 شمسی) كه روحانیون به اندازه‌ی كافی ضعیف شده بودند. آماده پذیرش اصلاحات رضاشاه گردیدند. از این زمان به بعد قضات می بایست دارای دانشنامه‌ی لیسانس از دانشكده حقوق تهران یا یك دانشگاه خارجی بوده و به مدت دو یا سه سال، كارآموزی قضائی كنند. قضات سابق كه فاقد این شرایط بودند، می بایست برای ادامه كار در وزارت دادگستری امتحانات خاصی را بگذرانند اما به هر تقدیر، نمی توانستند از رتبه شش قضایی بالاتر روند.

فروش زمینهای دولتی به مردم و رونق زمین بازی:
دولت به عنوان تشكیلات بالای مملكتی قادر نبود كه برای خود اعتبار بگیرد. تنها راه ممكن، وام گرفتن از دولت هایخارجی بود كه در دوران حكومت قاجاریه متناول بود. اما رضاشاه، با این كار به شدت مخالف بود. این حقیقت كه دولت قادر نبود از منابع مالی داخلی وام بگیرد، بیان گر نوع رابطه‌ی دولت و مردم بود. همچنین به این معنی بود كه دولت، برای تأمین مالی هزینه های « نظم نوین رضاشاهی ناگزیز بود كه پول نقد را به طریقی به دست آورد. به این جهت ایجاد درآمد برای دولت مسأله اصلی آن را تشكیل می‌داد. یكی از راه های آن فروش زمین به مردم بود. این جریان پس از سال 1933

( 1312 شمسی) یعنی هنگامی كه مجلس شورای ملی لایحه فروش نامحدود مستقلات را تصویب كرد، شتاب بیشتری می گرفت. این جریان سبب شد كه الگوی مالكیت زمین، دگرگون شود، هر چجند كه محاری از تأثیر بنیانی در وصفیت كسانی بود كه مالك به شمار می آورند. در حالتی كه آن وقت، زمین های دولتی را اجاره می‌دادند اینك مستأجران سابق، مالك این زمین ها شده بودند. در مناطق دور از پایتخت خان ها و اعیان و اشراف كه اجاره و از زمین های دولتی بودند، به صورت مالكان آنها در آمدند. در نزدیكی پایتخت افسران ارتش و افراد نوكیسه ای كه هوادار رژیم بودند، از این فرصت بهره گرفتند و در برگه مالكان زمین، در آمدند. به این جهت پس از تصویب لایحه مزبور، این افراد در موقعیت برتر قرار گرفتند، خریداری زمین، بسیار رایج شد.

چرا كه علاوه بر منبع درآمد بودن رضاشاه توانست با این كار مجلس را هم از رژیم راضی نماید. اعضای مجلس در 1937( 1316 شمسی) ثروت باد آورده‌ی دیگری را هم نصیب خود كردند، زیرا در این سال كه موضوع تأمین بودجه بانك جدید « صنعت و كشاورزی» در میان بود رضاشاه از مجلس خواست كه فروش خالصه جات دولتی را هم، اجازه دهد. این خالصه جات در اطراف تهران قرار داشت
پیدایش طبقات اجتماعی جدید
در دوران رضاشاه، طبقات جدیدی پیدایش یافتند و تلاش شد تا طبقات قدیم را از بین ببرند. طبقه جدیدی از ثروتمندان پروبال گرفتند كه بسیاری از آنها از افسران ارتش بودند كه مورد مرحمت شاه قرار داشتند. طبقه جدیدی از سرمایه داران اقتصادی زایش یافتند. امكاناتی كه رضاشاه از لحاظ اجرای خدمات عمومی فراهم كرد و در دوران سلطنتش ادامه یافت،

بوسیله‌ی ارتش متخصصین « در دوران اشغال ایران» مورد استفاده قرار گرفت. فرزندان نامه رسان ها و مستخدمین دولت، به صورت سرمایه داران اقتصادی و میلیونرها درآمدند ثروت در دست كسانی انباشته شد كه آماده فعالیت وارداتی در رشته هائی بودند كه بازرگانان سنتی بازار با آنها ناآشنا بودند. نظیر ماشین آلات، وسایل نقلیه، قطعات یدكی و ماشین آلات صنعتی از انواع مختلف، همه اینها، كالاهایی بودند كه بازرگانان قدیمی كه عادت به واردات چای، شكر و قماش داشتند، به سختی حاضر می شدند وارد فعالیت وارداتی كالاهای جدید شوند. از سوی دیگر، بسیاری از اشراف قدیمی، از كارهای دولتی كناره گرفتند. برخی از آنها به ویژه آنان كه در مراكز استانها زندگی می كردند- بخت و اقبالشان رو به ادبار نهاد

مشیرالدوله نمونه خوبی از رجالی است كه از سیاست كنار رفت. رضاشاه و مجلس دوره پنجم به او ماموریت دادند كه در انتخابات دوره ششم مجلس نظارت كند. پس از آن، تقریباً گوشه عزلت را برگیرند. و عمر خود را وقف نگارش تاریخ ایران باستان كرد. سایرین به خارج از ایران رفتند. برخی نیز گفتار مجازات هائی شدند كه زائیده حساسیت زمامداران جدید ایران نسبت به مسائلی بود كه آنها را توهین به خویش فرض می‌كرد و نیز نسبت به مخالفت بالقوه آنان سوء ظن داشت. مثلاً مصدق به زندان افتاد. بسیاری از رجال نیز گرفتار آزمندی فزاینده رضاشاه، آنهم در دوران پیری اش، شدند. رضاشاه تمام املاك آنها را تصاحب كرد.
تغییر نظام آموزش و پرورش

تلاش های بزرگی برای تهدید كتاب های درسی و مدارس و تجدیر سازمان آزمایشی اوقاف صورت گرفت تا بودجه لازم برای گسترش فرهنگ تامین شود. موقوفات از آغاز دوره دوم مجلس در 1911( 1290 شمسی) زیر نظر وزارت معارف قرار گرفت. چون در ایران مرسوم است كه وقتی سلسله جدیدی برسركار می‌آید، آثار و بقایای سلسله گذشته را از بین می برد، از این رو سلسله پهلوی نیز مبادرت به سلب مالكیت از برخی مساجد و مدارس موقوفه كرد و ظاهراً دلیل تراشی می كرد كه این موقوفات یادآور عصر قاجاریه می باشد. بسیار بودند كسانی كه دولت را متهم كردند كه هدف واقعی اشت از این كار، سوء استفاده از عواید موقوفات است

با وجود این مخالفت ها، شورای عالی معارف كه در 1921 ( اسفند 1300 شمسی) تاسیس شد، موضوع استفاده از عواید موقوفات را برای تاسیس مدارس دولتی، مورد بحث قرارداد. از جمله اختیارات این شورا، این بود كه درخواست های افراد برای تاسیس مدارس خصوصی را مورد رسیدگی قرار می داد. همچنین، اجازه داشت كه یك كمیته فرعی (سوكمسیون) برای بازرسی از مكتب خانه های قدیم و پیشرفت آنها، تشكیل دهد. یكی از توصیه های شورای عالی معارف، این بود كه باید نظام آموزش و پرورش اروپا را به طور جدی مورد مطالعه قرار داد و سطح برنامه تحصیلی دانشسراها را بالا برد. از آغاز این جریان، یك نظم نوین با آهنگی شتابان،

به نظام آموزش و پرورش ایران پای نهاد. این نظام تقریباً در سیطره كامل دولت درآمد و درچهره یك نظام یكپارچه هویدا شد. امتحان از دانش آموزان مدارس ملی ( خصوصی) در پایان سالهای ششم ابتدائی و سوم و ششم دبیرستان، توسط وزارت فرهنگ صورت می گرفت دانش آموزانی كه با كامیابی امتحانان را می گذراندند.

دیپلم دبیرستان دریافت می كردند. در نظام جدید، دوازده سال تحصیلی وجود داشت. شش سال اول آن، در مدرسه ابتدائی سپری می شد و دروس آن شامل املاء- زبان فارسی، ریاضیات، جغرافیا، تاریخ و تربیت بدنی ( ورزش) بود دوره شش ساله دبیرستان به تقلید از فرانسه، از دو سیكل تشكیل می شد. به تدریج برنامه تحصیلی مدارس سنگین تر شد و تعداد درسهائی كه دانش آموزان بایستی می خواندند، به 15 درس رسید. این موضوع یكی از مشكلات عمده نظام آموزش نوین ایران را تشكیل می دهد زیرا نتیجه آن حفظ كردن طوطی وار درس ها است، در حالی كه امكان پیشرفت شخصیت یا قوه تفكر دانش آموز را كم می كند. آن هم محدود به پیدا كردن راه حل مساله های ریاضی است. البته بخشی از این مشكلات را باید ناشی از ناشایستگی آموزگاران دانست.

دانش آموزان سال اول دبیرستان باید به فراگرفتن درس های هندسه، علوم طبیعی، زبان خارجه، عربی، تاریخ جهان و ایران و بهداشت بپردازد. درس های سال دوم شامل مروزیست شناسی و فیزیك و شیمی و زمین شناسی و رسم فنی است. تسهیلات آزمایشگاهی عملاً وجود نداشت و هنوز نیز از این لحاظ فقیر هستند. شیوه آموزشی بیشتر جنبه نظری دارد.

دروسی كه در سه سال آخر دبیرستان تدریس می‌شود، عبارت ان از: مثلثات، هندسه ترسیمی، جانور شناسی و انضباط دانش آموز برای گرفتن دیپلم دبیرستان باید امتحانات دروس مزبور را با موفقیت بگذراند. درس زبان كه فارسی خود شامل دستور زبان، متن های ادبی و ادبیات فارسی است بر تعداد دروس می افزاید. چنین برنامه تحصیلی بلند پروازانه ای كه عرضه شد، نیازمند آموزگاران ورزیده بود كه یك مشكل دیگر این نظام را تشكیل می داد. در قانون تربیت معلم مصوب 1934 ( اسفند 1312 ) پیش بینی شده بود كه در مدت پنج سال آینده، تعداد 25 دانشسرا ( مقدماتی) تاسیس شود. در هنگام استعفای رضاشاه ( 25 شهریور 1320) تعداد 36 دانشسرا در سطوح مختلف در سراسر كشور وجود داشت.

رویارویی با روحانیت در زمینه آموزش و پرورش
در تصمیم رضاشاه برای اصلاح نظام آموزش و پرورش، نیت ضمنی او دایر بر تضعیف روحانیت وجود داشت. آموزش و پرورش ایران تا زمان انقلاب مشروطه در دست روحانیون بود. عادی كردن ( غیر مذهبی كردن) و غربی كردن كشور به موازات یكدیگر صورت گرفت. تاكید نظام جدید آموزش و پرورش بر ورزش و تمرینات شبه نظامی، در واقع آنتی تز( برابر نهاد) نظام قدیم مكتب خانه ها بود. یعنی به جای این كه دانش آموزان بر روی زمین پیرامون آموزگار ریش دار خود بنشینند،

دانش آموزان باهوش، در پشت میزها و دركلاس های بزرگی نشستند كه مشرف بر زمین های بستكبال بود. دیگر، چوب و فلك كردن دانش آموزان در حیاط مدرسه صورت نمی گرفت. به جای آن بایستی در برابر آموزگاران خردمندی سرفرود می آوردند كه می خواستند به آنها بفهمانند كه هر چه درس بخوانند باز هم كم خوانده اند و باید دفترهای بزرگ خود را بگشایند.

درسهایی تدریس می شد كه از قدرت انسان برای غلبه بر محیط مادی پیرامونش وزیر درس جسمانی همراه با غرور و از این اعتقاد كه ایرانیان اگر از سایر علت ها برتر نباشند هم چون سایر ملل، شایسته هستند سخنی می گفت این اندیشه یك وزنه مقابل لازم در برابر تحقیرهای گذشته بود. اما زمینه ی سرخوردگی آینده را ریخت. امیدهایی را بیدار كرد كه عملی نبود. این اندیشه را در نسل جوان تلقین كرد كه می‌توان همه چیز را به دست آورد. این نادیده گرفتن حقیقت، تأثیر ناگواری در برنامه ریزی و توسعه در سال های پس از جنگ (دوم جهانی) باقی گذارد و روحیه آنان را به سهولت آسیب پذیر ساخت

حمله رضاشاه به طبقات مذهبی (روحانیون) در زمینه وضع قوانین صورت گرفت. بدین سان رضاشاه آنها را از وظیفه اجتماعی و اصلی و منبع عمده درآمد مشروع شان محروم ساخت
دستگیری امام و قیام خونین پانزدهم خرداد
بدنبال سخنرانی آتشین و كوبنده عصری عاشورای امام، عملیات فاشیستی رژیم آغاز گردید و همزمان با دستگیری رهبر نهضت اسلامی ایران و بسیاری از علما و ؟؟ و شخصیتهای ذینفوذ در قم، تهران و شهرستانها، زمینه یك سركوب وحشیانه و خونین توسط ایادی دژخیم فراهم گردید. اجتماعات و تظاهرات مردمی زنان و مردان در اعتراض به بازداشت امام در قم، و برخی دیگر از شهرستانها با هجوم نیروهای مسلح و مأمورین خون آشام به خاك و خون كشیده شد.

رژیم درمانده، دانشگاه را با تانك و مسلسل و افراد مسلح به محاصره درآورد ولی نمی دانست كه آتش قیام و قهر از هر كجا قابل شعله ورشدن است. سیل خروشان كشاورزان غیور وكفن پوش ورامین، دهقانان آن، و مردم حجاران به سوی تهران سرازیر شدند و انبوه جمعیت اعم از بازاریان، بارفروشان، معلمان، دانشگاهیان، و اقشار مختلف مردم با غریوی آسای « یا مرگ یا خمینی و مرگ بر شاه تهران را به لرزه درآوردند.

شاه كه در برابر قیام قهر آلود ملت، تاج و تخت خود وسلطه آمریكا را در حال زوال و سقوط می دیده با رگبار مسلسل به جنگ ملت آمد و توسط نیروهای جهلفی و خون آشام خود، تظاهر كنندگان را با وضع فجیعی قتل عام نود و در پانزده خرداد 1342 تهران را به گشتارگاه مخوف و حمام خون مبدل ساخت. قیام قهرآمیز و خونین مردم غیور تهران در شانزدهم خرداد، یكبار دیگرشان داد كه هیچ نوع سركوب و كشتار نمی تواند نهضتی كه به رهبری امام آغاز شده، خاموش سازد. همزمان با قتل مردم مبارز در تهران، كشتارهای فجیعی در قم، شیراز، مشهد، تبریز و دیگر شهرستانها توسط دژخیمان رژیم به وقوع پیوست و برای ادامه سیاست سركوب، دولت درمانده اعلام حكومت نظامی نمود.

برای دریافت اینجا کلیک کنید